Als je de bladeren hoort ritselen
En de vogels vrolijk fluiten
Als je de krekels hoort tjirpen
Dan ben je zeker buiten
Maar zelfs al ben je buiten
Soms hoor je het toch niet
Verzonken in gedachten
Verdriet dat niemand ziet

De binnenkant is verborgen
De kern goed afgeschermd
Niemand die de waarheid weet
En zich over je ontfermd
Niemand die je een complimentje geeft
Een schouderklopje nu en dan
Niemand om bij uit te huilen
Zelfs al ben je bang

Aan je lot overgelaten
Moederziel alleen
Niemand om mee te gaan praten
Van al die vrienden bleef er geen één
Stuk voor stuk stapte ze op
Allen lieten ze je in de steek
Want al van de halve waarheid
Werden ze lijkbleek

Maar wie kan je dan wel vertrouwen
Wie gaat er niet als een haas vandoor
Met wie kan je samen rouwen
Wie helpt je weer op het juiste spoor
Mensen vertrouwen is niet evident
Maar voor een normaal leven wel cruciaal
Allen hebben we vrienden nodig
Van nature zijn wij nu eenmaal sociaal

Maar echte vrienden vind je niet snel
Zij moeten niets hebben en zijn niet jaloers
Zij zitten met je in en hun compassie is oprecht
Deze band is nog beter als die van broers
Maar jammer genoeg is dit reeds zeldzaam
Het wantrouwen in deze wereld is immers groot
Kan dit alles nu nog verbeteren
Want deze wereld gaat langzaam dood