Vastberaden ga ik heen
Op het onbekende stap ik af
Ik ga weg uit het verleden
Ik ontloop, en eigenlijk is dat laf

Ik staar naar de verre horizon
Let niet op wat passeert
Omkijken doe ik niet
Afhankelijk zijn, al doende afgeleerd

Geen toekomst in het verschiet
Geen plaats om heen te gaan
Toch stap ik moedig door
Onder het kille licht van de bleke maan

Het pad lijkt eeuwig door te gaan
In een lange rechte lijn
Maar de weg is ver van vlak
Langzaam vraag ik mij af of het haalbaar zal zijn

Het pad lijkt te vervagen
Evenals de wereld om mij heen
Het is of een dikke mist komt opzetten
Plots voel ik me kwetsbaar en alleen

Wat heb ik gedaan
Waarom heb ik hun verlaten
Waarom ging ik heen
Was er nu maar iemand om mee te praten

Ze stonden steeds voor me klaar
En toch wou ik er weg
Hun onzeker achtergelaten
Ik ween terwijl ik mijn hoofd op de koude grond leg

Dan hoor ik in de verte mijn naam
Verbaast kijk ik rond
Weer hoor ik iemand roepen
Onzeker sta ik op van de grond

Steeds maar luider klinkt die stem
Angstig neem ik een besluit en beantwoord ik het geroep
Een kreet van vreugde hoor ik dan
En nog geen minuut later ben ik omringd door een hele groep

Ze zaten met mij in
En kwamen me achterna
Dagenlang zochten ze me
Het is thuis waar ik nu heen ga